literature

Hannah van Wieringen: cry me a river

This week’s Friday Verses are written by Hannah van Wieringen. We translated her poem cry me a river.

Hannah van Wieringen (b. 1982, Haarlem) is a Dutch writer of plays, prose and poetry. Last year, three of her dramas were staged: Mahler&Kokoschka, on the tempestuous love affair of Alma Mahler and Oskar Kokoschka, Als vrouwen vrienden zijn (When Women Are Friends), a portrait of a deep friendship, which was nominated for the 2019 Playwriting Prize, and All Over – Acts of Love, a love story set against the background of climate change, romcom meets cli-fi. Her prose debut, De kermis van Gravezuid (Gravezuid Fair) was awarded the 2014 Academica Literary Prize.

cry me a river

someone fell asleep out of town
on the bank of a river
tired and safe after the dancing
because she was lucky
she remembers that she was
gagged from behind
that she was tipped back in a subordinate clause
and raped

on the other bank
serious silent men
they had just consigned to paper
what justice was
their faces rosy and complacent
from the cadence of their declaration
old as the grain
old as the story
that begins with a white dress
which in the last lines becomes a shroud

in the thoughts that are free
someone obstinately loves the world
through the world runs the river
though the river flows the water
water has no memory
it falls upwards into the mountains
in the negative of the source
a baby gives birth to a mother
an old child plays
with a galaxy
darkness is upon the face of the earth
to start with

(Dutch version below the photo)

cry me a river

iemand viel buiten de stad in slaap
aan de oever van een rivier
moe en veilig na het dansen
omdat ze geluk had
weet ze nog dat haar vanachter
de mond gesnoerd werd
dat ze in een bijzin achterover gekieperd en
verkracht werd

aan de andere oever
ernstige zwijgende mannen
ze hadden zojuist op schrift gesteld
wat rechtvaardigheid was
hun gezichten rozig en zelfgenoegzaam
van de cadans van hun verklaring
oud als het graan
oud als het verhaal
dat begint met een witte jurk
die in de laatste regels wade wordt

in de gedachten die vrij zijn
houdt iemand halsstarrig van de wereld
door de wereld loopt de rivier
door de rivier stroomt het water
water heeft geen geheugen
omhoog valt het de bergen in
in het negatief van de bron
baart een baby een moeder
speelt een oud kind
met een melkwegstelsel
woest en leeg is het
om mee te beginnen

• friday verses
• Hannah van Wieringen
• poetry