Ons Erfdeel vzw and Poëziecentrum vzw asked nine youngsters from the Low Countries to create poetic films based on their favourite Dutch-language poem. Bob van den Berg (b. 1991, Ede) made a film after the poem Global Underground by Annemarie Estor, from the anthology Niemandslandnacht, published by Wereldbibliotheek in 2018. The video poetry project Moving Verses is made possible with the support of the Dutch Foundation for Literature.

Global Underground

I went.
Past Villersstraat,
past the Burnt-Down Northern Bridge.

Somewhere I heard tattooists tattooing.
I saw a man with sunglasses on in a night club.
I saw a man puking a mouthful of white flakes.
I saw the plague masters.
I saw painful women in cheap shoes.
I saw people with accumulated fluids under their eyes.
I saw a shelf stacker with a shoplifter’s gaze.

And I saw party time.
I saw the brouhaha of an uproarious party.

A lad with a quiff and a grin
took me with him underground
where glitterballs, cocktails,
bastardised curses and epileptic flashes
young folk and pet pigeons exploded into
inspired impetuosities:
the most frivolous bitches, the most fantastic boors,
their pubic bones straining at flies,
spinal columns were loosened,
heads of hair triumphed, there was wild twisting
with tits in tops, couples climbed up into each other
as if along creepers and peroxided queens
flocked obstreperously round muscle cannons
in their ripping spaghetti tops, they got
moon spots on their bare necks
their smoking mouths and brutish drinker’s eyes
thirsted for fans and coolers,
and my cornea burst loose
and what I thought I knew spun
like a swarming mass of gigabytes,
microchips and glow worms
through my roughly opened brain windows
and now I was certain:
whenever I thought I was living in Orb
I stumbled on Orb.
And Grout is not Grout,
it is the roof of the Global Underground,
they are the dungeons where connections multiply,
the real-time clocks in overdrive,
where a Second Coming is at hand!

Bob van den Berg / Annemarie Estor

Global Underground

Ik ben gegaan.
Voorbij de Villersstraat,
voorbij de Verbrande Brug Noord.

Ergens hoorde ik tatoeëerders tatoeëren.
Ik zag een man met een zonnebril in een nachtclub.
Ik zag een man een mond vol witte vlokken kotsen.
Ik zag de pestmeesters.
Ik zag pijnlijke vrouwen op goedkope schoenen.
Ik zag mensen met opgehoopte vochten onder hun ogen.
Ik zag een vakkenvuller met een winkeldievenblik.

En ik zag feest.
Ik zag een fuivig en druizig festijn.

Een jongen met een kuif en een smile
nam me mee underground
waar glitterbollen, cocktails,
basterdvloeken en epileptische flitsers
jonkheden en speelduiven tot vernooide
onbesuistigheden explodeerden:
de wuftste teven, de meest fantastische loeriassen,
hun schaambenen gingen tegen gulpen,
wervelkolommen werden losgewerkt,
haardossen gevierd, er werd beestig getwist
met tietjes in topjes, koppels klommen in mekaar op
als langs lianen en geblondeerde koninginnen
dromden dwarsdrijvend rond spierkanonnen
in hun scheurende spaghettibandjes, ze kregen
maanvlekken op hun blote halzen,
hun rookmonden en brute dronkogen
dorstten naar fans en coolers,
en mijn hoornvlies barstte los
en al wat ik dacht te weten tolde
als een wemelende meute gigabytes,
microchips en glimwormen
door mijn ruw geopende breinvensters,
en nu wist ik zeker:
telkens als ik meende te leven in Orb
stuitte ik op Orb.
En Grout is geen Grout,
het is het is het dak van de Global Underground,
het zijn de kerkers waar connecties zich vermenigvuldigen,
de real-time clocks in overdrive,
waar een Nieuwe Komst wordt voorbereid!